Chuck

"Πέθανε ο Chuck Berry", μου ανακοίνωσε ο Άλεξ το πρωί της Κυριακής. Μόλις είχαμε ξυπνήσει, μετά από ξενύχτι σε φιλικό σπίτι. Πρώτη αντίδραση: "Γιατί ζούσε;". Είναι τόσο γιγαντιαία η καριέρα του και τόσο τεράστιο το έργο του, που θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι έχει πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια και ας έψαχνα τελευταία τη βιογραφία του.

Βλέπαμε τις προάλλες ένα ντοκιμαντέρ για τον Keith Richards. O κολοσσός αυτός και ταυτόχρονα γλυκύτατος άνθρωπος,  αναφερόταν με λατρεία και θαυμασμό στον Chuck Berry. Περιέγραψε, μάλιστα, και ένα περιστατικό, που το είχα διαβάσει και στη βιογραφία του Clapton. Σε μια συναυλία που έπαιζαν μαζί, ο Keith τόλμησε να αγγίξει μια κιθάρα του Chuck, όταν αυτός τον έπιασε επ' αυτοφώρω. Αντέδρασε χαστουκίζοντάς τον κι έτσι απέκτησε ο Keith το "biggest hit" του.

Σύμφωνα με μια θεωρία της κβαντομηχανικής, λοιπόν, ο Chuck έγινε αόρατος για τις δυνατότητες της ανθρώπινης όρασης, ωστόσο υπάρχει, η ύλη του μετουσιώθηκε σε κάτι άγνωστο για εμάς.

Αύριο λοιπόν που θα έχω ρεπό και θα περιφέρομαι άσκοπα στο κέντρο της πόλης, ίσως τον ακούσω να τραγουδά ανάμεσα στις ακτίνεςτου ήλιου

Nadine, honey is that you?

Κυνηγούσε απελπισμένα τη Ναντίν. Εκείνη όμως δεν το γνώριζε. Νόμιζε ότι εντελώς τυχαία συναντιόνουσαν, κι εκείνη πάντα ασχολιόταν με κάτι άλλο κάθε φορά.

Άραγε να της είπε ποτέ πόσο την ήθελε ή δείλιαζε, προβάλλοντας τη δικαιολογία του κατά λάθος ή του τυχαίου;