Emerald city

Προσοχή, Φράσις: αν είχε μάθει ένα πράγμα σε αυτή τη ζωή, ήταν να μην αρνείται ό,τι έφερνε στο δρόμο της η Μοίρα, η οποία κάνει πάντα το δικό της. Ίσως, όμως, η μοίρα ενός ανθρώπου να μην είναι παρά η ιδιοσυγκρασία του, που αόρατα προσελκύει ανθρώπους και καταστάσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που (συνήθως ασυνείδητα, όταν είναι νέοι και δεν έχουν ακόμη εξαναγκαστεί να δεχτούν ότι έτσι είναι ο χαρακτήρας τους) αντιμετωπίζουν με παθητικότητα τη ζωή, περιμένοντας να δουν τι θα προσγειωθεί στο πιάτο τους ή τι θα τους κοιτάξει κατάματα -"Μα τι έχεις πάθει; Στραβός είσαι;"- κι έπειτα δεν προσπαθούν να το αδράξουν αλλά του επιτρέπουν να εξελιχθεί, να φανερώσει τις προθέσεις του. Το επόμενο βήμα είναι να αξιοποιήσει κανείς όσο καλύτερα μπορεί αυτό που του δόθηκε. Θα φανταζόταν ποτέ η Φράνσις στα δεκαεννιά της, τότε που παντρεύτηκε τον Τζόνι και δεν είχε λόγο να προσβλέπει παρά μόνο στον πόλεμο και σε δυσάρεστες καταστάσεις, ότι κάποια μέρα θα γινόταν υπεύθυνη οικοτροφείου, αν και ο δόκιμος

Όλα έγιναν τόσο ρευστά, χάσαμε την ισορροπία μας, τα δεδομένα άλλαξαν, η γνωστή εξίσωση πλέον οδηγεί σε άτοπο. Πως μπήκαν τόσοι άνθρωποι ανάμεσά μας; Γιατί τόσα γεγονότα; Τα Χριστούγεννα ο χαμένος τα πήρε όλα και θέλησε να μπεί στη ζωή μας, να μας γνωρίσει και να συνεχίσει την πτώση του. Τώρα χάθηκε πάλι και όπου να 'ναι προετοιμάζομαι για την πρόσκρουση. Κάποτε τον έβλεπα σαν Θεό και τώρα με πληγώνει που δε με νοιάζει που θα χαθεί. Το Πάσχα δεκαεπτά χρόνια γκρεμίστηκαν μ' ένα φύσημα, σαν πύργος από τραπουλόχαρτα Ο δυνατός εκφυλίστηκε, η "δυνατή" τα είδε όλα και ο " στ' αρχίδια μου όλα δήθεν", τα γνωστά, πέραν κάποιων εξαιρέσεων, μάλλον κι αυτές δήθεν. Ο κόσμος αλαλούμ, η ύλη σε αβεβαιότητα, η γαλήνη ακριβοθώρητη Κάποτε δε μ' ένοιαζε η κούραση, μου άρεσε να ταλαιπωρώ τον εαυτό μου. Δεν το κάνω πλέον, πρέπει να κρατάω δύναμη για σένα και νιώθω πως χάνω αυτή την "πολυτέλεια". Όλα λένε παραδώσου , δέξου την ήττα

Σε είδα στον ύπνο μου. Μου έκανες απανωτές ερωτήσεις, άσχετες κι ενώ σκεφτόμουν τι ν' απαντήσω , με ρώτησες αν σ' αγαπώ. Ξύπνησα τρομαγμένη. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν το άγγιγμα του Μίδα Πολύ κοινότοπο...θα γελούσες. "Ό,τι αγγίζεις γίνεται χρυσός... φιάχνεις θησαυρούς, για πάντα δικούς σου, τους ξοδεύεις και προχωράς, ενώ αυτοί ακίνητοι το μόνο που ελπίζουν, είναι μ' ένα γύρισμα της τύχης, να βρεθούν και πάλι στα χέρια σου, να λύσεις τα μάγια, με δροσερό νερό"